Fan van F.C. Groningen
Nieuws

Column De Streekkrant

De wereld heeft mensen nodig als mevrouw de Vries en Peter HutWaar blijft het standbeeld van Renze de Vries?

Komend seizoen is het twintig jaar geleden dat het Oosterpark werd ingeruild voor de Euroborg. Daarom speelt FC Groningen dit jaar in shirts die speciaal zijn ontworpen om die herinnering levend te houden. Want het heden bestaat slechts bij de gratie van het verleden.

Daarover gesproken, op 23 februari dit jaar overleed mevrouw de Vries, de vrouw van de illustere oud-voorzitter Renze de Vries. Daarmee werd een boek definitief dichtgeslagen en wacht tot iemand het op papier zet.

Ik mocht mevrouw de Vries een aantal keer ontmoeten. De laatste keer was in het verpleeghuis in Haren waar ze na een zware val terecht was gekomen. De missie was een filmpje opnemen voor de Atletico de Madrid reünie. Ik ben er een uurtje geweest, samen met haar kleinzoon Renze. We hebben een stuk of tien filmpjes opgenomen. Mevrouw de Vries stal de show met haar ontwapenende humor en geduld.

Om nog één keer terug te blikken op het leven van de oud-voorzitter en de rol van mevrouw de Vries sprak ik onlangs uitgebreid met kleinzoon Renze. Hij trok veel met zijn opa op. Het leven met opa voerde langs vele hoogte- en dieptepunten. Twee dingen werden me heel duidelijk; opa de Vries wilde altijd eerlijk zijn, maar werd soms door zijn omgeving wel eens vriendelijk verzocht zich een beetje op de vlakte te houden. Naast al zijn succesverhalen bleef de ‘zwartgeld’ affaire en zijn daaruit voortvloeiende celstraf altijd aan hem kleven. Maar er is maar één man die FC Groningen nationaal en internationaal op de kaart gezet en dat is Renze de Vries. Er was een reddingsoperatie nodig toen het OM de Vries als voorbeeld wilde stellen en hem en de club onevenredig strafte. Ten onrechte, bleek later toen een gratieverzoek werd ingediend en toegekend. Het tweede is de onvoorwaardelijke steun van zijn vrouw. Die Renze alle ruimte gaf om te doen waarvan hij vond dat hij ze moest doen. Dat was voor haar niet altijd makkelijk, maar ze deed het. Ze hebben elkaar nooit verlaten en steunden elkaar in ‘goede en kwade dagen, in rijkdom en armoede, in gezondheid en ziekte’.

Naast zijn vrouw waren er nog twee andere belangrijke personen in het leven van Renze. Met Piet van Dijken onderhield hij een warme band en ze kwamen zo lang het kon wekelijks samen in een café in Groningen. Het langst trok hij op met de oud-clubarts Peter Hut. De voormalig chirurg uit het Martini Ziekenhuis. In zijn prachtige landhuis in Noordlaren sprak ik een middag lang met deze clubicoon. Het werd een middag die ik niet zal vergeten. Ik kreeg er kippenvel van. Hoe deze meneer Hut over Renze sprak. Nooit heeft hij hem gevraagd naar de ‘vliegtuigval’ of naar andere voorvallen waar een zweem van mysterie omheen hing. Hij was er voor Renze als die hem nodig had. Zonder vragen, zonder oordeel. Hij had een zwak voor Renze omdat de oud-clubarts voelde dat het Renze ging om de club. Dat hij daar soms onorthodoxe middelen voor inzette, dacht hij ongetwijfeld het zijne van, maar hij accepteerde Renze zoals hij was. Niet één man stond zo aan zijn zijde in mooie en moeilijke dagen. Een man die het niet hield bij woorden, maar dag en nacht bezig was voor Renze toen die uiteindelijk toch in de cel terechtkwam. Het lukte om hem daaruit te krijgen en gaf vooral de mensen om hem heen daarvoor de credits.

Ik voel me op die terugreis naar huis dankbaar. FC Groningen is mijn clubje en die club is opgebouwd door mensen die dit vanuit hun hart deden en met één doel: de club dienen! In een wereld die verhardt, waarin mensen steeds vaker tegenover elkaar komen te staan en hard oordelen besef ik: vroeger was niet alles beter, maar wat heeft de wereld mensen nodig als Peter Hut en mevrouw de Vries. En ik vraag me één ding af: waar blijft het standbeeld van Renze de Vries.