Voetbal is voor een groot deel een mentaal spelletje. Zie Ajax. Dat is ook de enige verklaring voor het grote verschil in resultaat bij veel ploegen tussen uit- en thuiswedstrijden. Groningen won dit seizoen maar twee potjes op vreemde bodem. Dat is niet zo gek. Een thuisploeg, gesteund door het publiek voelt zich sterker en heeft doorgaans meer zelfvertrouwen. Als je dan ook nog eens over een jonge ploeg beschikt zoals de ‘Trots van het Noorden’ dan is het vertrouwen nog wat kwetsbaarder. Wat niet de enige verklaring is voor het verlies in Alkmaar. Groningen werd ook tactisch afgetroefd en met name op het middenveld speelde het team van Lukkien tegen een overmacht. Wat al begon met de manier van druk zetten. Veel vertrouwen uit de ingrepen van Lukkien kon het elftal niet halen, want de oefenmeester verzaakte in te grijpen.
Het eerste jaar na de degradatie in de Eredivisie maakt het allemaal nog wat lastiger. Tot zover de argumenten voor de erg magere resultaten buitenshuis. De ploeg van Lukkien heeft voldoende kwaliteit om ook in uitwedstrijden met wat meer vertrouwen voor de dag te komen. Vaak is het zo dat de oudere spelers de jonkies dragen en door lastige perioden en momenten heel slepen. Van Bergen is een uitstekende speler, al is hij geen spits. Schreuders, Willumsson en Emeran barsten van de kwaliteit en waarom Prins zijn basisplaats moest afstaan aan Peersman is een vraag. Valente is de onbetwiste smaakmaker, Resink heeft grote stappen gemaakt en voor Tika de Jonge en Thijmen Blokzijl geldt hetzelfde. Het zijn stuk voor stuk spelers die af en toe wat zelfvertrouwen moeten kunnen tanken bij de ervaren rotten. Maar dat is nu juist het probleem. De beste voetballers bij Groningen zijn de jonkies. Tegen AZ was het routinier Peersman die met een middagdutje bezig was en zijn tegenstander nog net niet vroeg of de bal wel lekker lag toen die zijn voorzet wilde geven. Uit die voorzet werd de bal in het netje geschoten. Marco Rente liet weer de meest vreemde dingen zien, waardoor hij zijn ploeg meerdere malen in de problemen bracht. Terwijl dit juist de jongens zijn die hun ploeg op sleeptouw moeten nemen. Dat er weer punten gepakt worden sinds Bacuna terug is in het team, zal geen toeval zijn. Ondanks al zijn mentale dreunen kan het team wél op de aanvoerder rekenen. Tegen AZ speelde Groningen onbegrijpelijk slordig, leek het ongeconcentreerd en niet voorbereid op dit AZ.
Dit zorgelijke punt is voor volgend seizoen ook direct een grote kans voor FC Groningen en met name voor technisch directeur Allach. Bacuna vertrekt waarschijnlijk, Ekdal lijkt ook onhaalbaar voor een verlenging van zijn tijd in de Euroborg. Rente en Peersman, de ervaren verdedigers hebben aangetoond te kort te schieten als backs. Groningen heeft voor volgend seizoen een paar mensen nodig waar jonge spelers zich aan kunnen optrekken en ze beter kan maken. Waar ze zelfvertrouwen uit kunnen tanken als het even niet loopt. Daarbij vertrekt ook nog eens een van de bellangrijkste spelers, Kwakman en dreigt de allerbelangrijkste, Valente eveneens de Euroborg te verlaten. Zonder deze twee mannen had FC Groningen zich niet zo snel uit de problemen gespeeld en was misschien wel in grote problemen gekomen. En alleen gokken op de kwaliteiten van de Groninger doelman Vaesse, die ook nu weer uitblonk, is een wat al te grote gok. Ekdal laat spelers beter functioneren, bankzitter Seuntjens kan dat ook, maar krijgt nauwelijks minuten. Allach staat voor een stevige uitdaging. Waarschijnlijk gaat er veel kwaliteit verdwijnen. Wanneer het de technisch directeur lukt om én voetballende kwaliteiten te halen én spelers die anderen beter laten functioneren dan moet het lukken om ook in uitwedstrijden met de borst vooruit te spelen. Dat daar veel winst te halen valt, maakte de wedstrijd tegen AZ pijnlijk duidelijk.
Bron: www.destreekkrant.nu